31 mei, detour, Umleitung, omleiding!!!!

Vanmorgen leek alles prima te gaan: op tijd op, om kwart voor 10 weg rijden, nadat we (schoon)moeders nog even hadden gebeld.

De benzinepomp zat precies op de kruising met Highway 37, die ons naar Prince Rupert zou brengen.

Terwijl ik de auto aan het vullen was, zag ik een aankondigingsbord..... Wat stond daar nou.??? "Highway 37 closed 80 km north of Dease Lake (zou onze eerste stop zijn) due to flooding"!!!!

Dus snel even nagevraagd bij de dames van de pomp en ja hoor, er stond minstens 2 feet, zo'n 60 cm, water op de weg en ze verwachtten, dat het nog wel meer zou worden en dat de weg morgen zeker ook nog wel dicht zou zijn...... Er was zoveel sneeuw gevallen deze winter en de warme dagen hebben ervoor gezorgd, dat die in sneltreinvaart is gaan smelten, bovendien regende het behoorlijk!

We begonnen direct woeste plannen te maken om de vakantie met een week te verlengen, maar ja, onze bazen....?????

Er waren twee mogelijkheden: terug naar Whitehorse, dan naar Skagway en daar een ferry nemen, dat werd hem niet. De tweede was terug over de Alaska Highway tot Fort St. John en daar Highway 29 nemen. Dat moest hem dan maar wel worden!

Na wat rekenwerk kwamen we tot de conclusie, dat we een KLEINE omweg van ruim 1000 km moesten gaan maken en dat, als we een paar lange dagen reden, we de ferry nog ruimschoots konden halen. Gelukkig hadden we de oorspronkelijke route naar Prince Rupert in vrij kleine stukjes verdeeld, van hoogstens 240 km.

Dus, om 10 uur reden we weg in de richting waar we vandaan waren gekomen. Bij Watson Lake hebben we snel nog een paar boodschappen gedaan en reden toen door richting Fort Nelson. Gelukkig konden we flink doorrijden, je mag hier meestal honderd en we rijden altijd braaf wat we mogen rijden, plus een beetje. Nou zijn sommige stukken redelijk bochtig en stijgend en dalend, daar gaat wel iets langzamer.

Het leuke was wel, dat we zo goed konden zien hoe de natuur ontploft was na een paar dagen warm weer en wat regenbuien. De bermen waren groen i.p.v. bruin/grijs, er bloeiden bloemen, de bergen, eerst ook bruin/grijs, waren grotendeels groen, meren die eerst nog bijna volledig bevroren waren, hadden nu open water. En we zagen ook, dat de meeste rivieren harder stroomden, en net als veel meren, veel hoger water hadden. Fascinerend, hoe de natuur in een paar dagen kan veranderen.

Muncho Lake, vrijwel bevroren toen we er de eerste keer langs reden, nu bijna helemaal ijsvrij.

Alles mooi groen!

Het wild genoot er ook wel van, we kwamen weer bizons tegen, die heerlijk lagen te luieren (na een goede, groene maaltijd???), een paar beren, die heerlijk aan het groene spul liepen te knagen en een eland, die ook rustig doorging met eten toen wij even stopten.

Al met al best een geslaagde dag. Dat we die omweg moeten maken is jammer, maar er is niet veel aan te doen. Dus we maken er maar het beste van en genieten sowieso van al het moois om ons heen.

Morgen willen we uiterlijk 8.30 uur vertrekken, dan kunnen we hopelijk zo'n 600 km rijden en hoeven toch niet al te veel te haasten.

30 mei, Omdraaien!!

Ja, vandaag beginnen we aan de terugreis richting Vancouver. Het was heel plezierig om in Whitehorse 4 dagen stil te staan en op dezelfde camping te blijven. Even wat rust in de tent, na alle indrukken die we al hebben opgedaan.

Gisteren avond kwamen onze Amerikaanse buren, Betty en Dick, nog even gezellig bij ons kampvuurtje zitten. Zij zijn allebei gepensioneerd en genieten volop van reizen met camper. We konden het met zijn vieren goed met elkaar vinden, leuk om op deze manier nieuwe mensen te leren kennen. Zij gaan vandaag verder naar het Noorden, wij gaan weer terug naar het Zuiden.

We wilden om half 8 opstaan, omdat we een vrij lange rit van ruim 400 kilometer voor de boeg hadden. We hebben ook netjes de wekker van de telefoon gezet, maar die was op Alaska tijd blijven steken en dat is een uur vroeger. Uiteindelijk waren we dus pas om half negen wakker. Dus maar snel ontbeten en alles aan de kant en wegrijden. 

Onderweg was duidelijk te zien, dat het hier de laatste paar dagen warm, met een paar buien, was geweest: de natuur is hier flink aan het wakker worden. De loofbomen zijn duidelijk groener, de struikjes met rode takken, die eerst nog kaal waren, hebben nu al veel blaadjes, de berm kleurt geel van de paardenbloemen en de meren, die nog bevroren waren, hebben al veel meer open water.

Bij Teslin Lake zijn we ook nog even gestopt, daar hadden we de vorige keer mooie foto's gemaakt van het kruiend ijs, dat was nu helemaal verdwenen. Er dreven nog wel stukken ijs, maar veel verder weg van de kant.

Onderweg zagen we ook nog een kariboe, die we zelfs konden fotograferen.

In Teslin hebben we wat gegeten en een paar boodschappen gedaan. 

We zitten nu op dezelfde camping als zaterdag, die is vlakbij de afslag naar Highway 37, die ons in 5 dagen naar Prince Rupert brengt. Daar hebben we nog een vrije dag te besteden, voor we de Ferry naar Vancouver Island nemen.

29 mei, White Pass, met de bus en trein naar Skagway

Vanmorgen hebben we de wekker maar weer eens gezet, want we zouden om half 9 bij de camping worden opgehaald om naar de trein gebracht te worden. Wij stonden vroeg bij de ingang en de bus was er ook snel. Er zat nog één andere passagier in!! De chauffeur had er duidelijk zin en vertelde ons van alles over de omgeving. Gelukkig hadden we tijd genoeg om hier en daar te stoppen.

Eerste stop was Emerald Lake, dat lag er prachtig bij

Tweede stop in Carcross, de naam heeft niets met auto's te maken, maar met "caribous", die in die regio overstaken. 

Bij Fraser aangekomen stond de trein al te wachten en hij was aardig vol. Wij kregen gelukkig een plekje in een wagon die niet helemaal vol was, zodat we allebei bij het raam konden zitten. Nou hebben we daar uiteindelijk weinig gebruik van gemaakt, want we stonden meestal buiten op het balkon. De trein rijdt van Fraser naar Skagway (Alaska) over de White pass, een prachtig gebied. Bijna iedereen in de trein was continue aan het fotograferen. Gletsers, bergen waar gedeeltelijk de sneeuw al af was, helemaal besneeuwde bergen, kleine meertjes, watervallen enz. enz.

In Skagway kwam de douane aan boord, we waren de enige Europeanen, moesten ons paspoort inleveren en naar het douanehok komen. "And you'll need dollars, we have no facilities for creditcards", werd ons ook nog even "vriendelijk" gezegd! Nou ja, wij hadden geen dollars, want we zouden er maar 2 uur blijven en Amerika is het land van de creditcards.... Dus moest Herman op zoek naar een geldautomaat en werd ik alvast "geprocessed". Vingerafdrukken van alle vingers, foto en dan pas kreeg  ik een stempel in mijn pas. Niet dat ik die al terug kreeg, want er was natuurlijk nog niet betaald. Herman had ondertussen de halve stad doorgelopen en eindelijk een automaat gevonden, die eerst ook nog weigerde! Toen hij ook "geprocessed" was en betaald had mochten we eindelijk de stad in. Men had ons wel verteld over de hele procedure, maar niet over het cash geld!!! Later bleek dat onze chauffeur, die ons weer oppikte in Skagway, dit ook niet wist!!!

Skagway is op zich wel een grappig stadje, maar volledig gericht op de toeristen, die met enorme cruiseschepen aankomen. Heel veel juwelierszaken, 3 kerstwinkels (!), eettentjes en souvenirwinkels. Wij vonden het druk, maar onze chauffeur zei, dat het een rustige dag was, want er lagen maar drie cruiseschepen. Soms liggen er 5 of 6 en dan kun je over de hoofden lopen. 

We hadden ook geluk met weer, de zon scheen en het was warm, maar dat schijnt daar niet zo heel vaak voor te komen.

De trein route is aangelegd, nadat in Klondike goud was gevonden en het bleek dat de bevoorrading van alle mensen die daar waren niet op een andere manier mogelijk was.

 Om 3 uur zouden we weer vertrekken, maar we hebben nog een kwartier staan wachten op de dame die met ons in de bus zat en die niet kwam opdagen! Bij de Fraser, ook de Canadese grenspost, bleek dat men haar had gevonden en ze naar Fraser gebracht zou worden!!! Daar hebben we dus ook nog even op gewacht.

De busrit was ook weer mooi, je ziet zoveel om je heen, dat we steeds weer foto's maakten en hoopten dat ze goed zouden lukken vanuit de rijdende bus.

Om half zeven waren weer "thuis" op de camping. 

Nu zitten we nog lekker buiten bij het vuur, het is nog helemaal licht (kwart over tien!) en de muggen houden zich tot nu toe gedeisd.

Morgen vertrekken we weer richting zuiden, dan gaat de terugreis beginnen. Het was heerlijk om 4 dagen een vaste standplaats te hebben, maar we hebben ook weer zin om verder te gaan!

27 en 28 mei, Whitehorse

Gisteren zijn we een dagje in het stadje Whitehorse geweest. We zijn op ons gemakje opgestaan en hebben lekker buiten ontbeten. Het was zelfs om 9 uur al lekker warm buiten. In de stad gingen we als  eerste het Information Center in om te kijken of we daar een rit over de White Pass, met bus en trein, konden reserveren. Dat moest ergens anders, dat bleek geen probleem, we worden morgen om half 9 opgehaald bij onze camping.

Toen het centrum in. Wie hier in het centrum een gezellige, oude dorpskern verwacht, komt bedrogen uit. Brede straten, lage, vierkante en, in onze ogen, ongezellig uitziende gebouwen. Niet echt leuk om foto's te maken. Maar, wel leuke winkels. Natuurlijk de gebruikelijke toeristenwinkels, maar ook winkels met lokale, mooie en aparte producten. 

We zijn nog steeds op zoek naar een leuk souvenir om mee te nemen, maar hebben nog niets naar ons zin gevonden. 

Na de koffie hebben we het Mac Bride Museum bekeken over de geschiedenis van Yukon en de aanleg van de Alaska Highway. Dat waren nog eens barre omstandigheden.. 

Daarna naar de SS Klondike, een schoepenrad schip, dat in de eerste halve van de 20ste eeuw werd gebruikt om goederen en passagiers van en naar Alaska te brengen. 

Na een wandeling door het park waren we behoorlijk gaar en besloten we boodschappen te gaan doen en daarna lekker naar de camping te gaan. Bij de supermarkt kwamen we het Amerikaanse echtpaar weer tegen, die bleken op dezelfde camping te staan als wij. Dus direct maar een afspraak gemaakt om even te komen buurten.

Op de camping bleken zij tegenover ons te staan en hebben we een heel gezellig "beer o'clock" (borreluurtje) met de buren gehad en heerlijk over van alles en nog wat zitten kwebbelen.

Wel een traditionele verdeling.... Mannen zorgen voor het vuur, de vrouwen voor de hapjes en de drankjes.....

Om elf uur hielden we het voor gezien, de muggen werden steeds talrijker en, naar ons idee, steeds hongeriger en agressiever.

Vandaag wilden we een langere rit gaan maken, maar we hadden er eigenlijk allebei niet echt veel zin. Dus eerst maar een wasje gedraaid, ontbeten en koffie gedronken. Daarna zijn we naar Miles Canyon gegaan, daar kon je via een "swingbridge" oversteken naar de andere kant van de canyon. Alleen bleek het swingen nogal mee te vallen, een stevige brede houten brug, die wel iets beweegt als je erover heen loopt, maar dat mag geen naam hebben.

Aan de andere kant hebben we een heerlijke wandeling gemaakt. De natuur lijkt, nu het weer warmer is ook wat wakker te worden, we zagen tenminste regelmatig mooie bloemetjes staan.

Toen we bij de auto waren begon het te regenen, en even verderop bij een mooi uitkijkpunt hoosde en hagelde het. Gelukkig zijn het allemaal kleine en korte buien want een half uur later was het weer prachtig weer.

Daarna doorgereden naar Takhini Hotsprings, waar we een half uurtje heerlijk hebben gepoedeld in het   warme water. Verder kon je er niet veel doen, restaurant was nog niet open. 

Terug in Whitehorse hebben we ons 14-jarig (v)echtgenootschap gevierd met een lekkere maaltijd. Het restaurant was ons aanbevolen door de beheerster van de Camping en we hebben er heerlijk gegeten. Een beetje Caribische stijl eten. Erg lekker.

Op de camping hebben we nog even met onze buren zitten praten, maar we zijn vanwege de muggen toch maar binnen gaan zitten.

 Morgen gaan we dus een bus/trein rit maken naar Skagway, Alaska. Volgens de mensen, die wij erover hebben gehoord, moet het een hele mooie tocht zijn. We hopen maar op mooi weer.

26 mei, Whitehorse, Hi Country Rv Park

Zo zitten we plotseling een dag te vroeg in Whitehorse..... Het plan was om bij Johnson's Crossing te overnachten, ongeveer 125 km van Whitehorse. Maar het liep allemaal anders.

We waren om 9 uur klaar om te vertrekken en reden op ons gemakje richting Whitehorse. Het eerste mooie punt waar we stopten was Rancheria Falls. Op het bord stond dat de trail gesloten was, maar er stond al een camper, dus toch maar even gekeken. Bleek dat het pad hier en daar versperd was door sneeuw, maar daar konden we makkelijk omheen wandelen. Er bleken 2 watervallen vlak naast elkaar te zijn, niet heel hoog, maar het water kwam wel met behoorlijk geweld naar beneden.

Volgende stop was Swan Lake, een groot, nog steeds deels bevroren meer met uitzicht op hoge besneeuwde toppen. Prachtig om te zien.

We leren ondertussen wel, dat we, als we een mooi stuk zien we gewoon gaan stoppen op de Highway. Iedereen doet dat en het kan ook gemakkelijk, het is zo rustig en de weg is meestal zo overzichtelijk, dat stoppen meestal geen probleem is, zo weinig verkeer is er. Het blijft heerlijk relaxed rijden hier, overzichtelijk, geen bumperklevers, geen gebaren als je niet snel genoeg opschiet.... Zal wel weer wennen worden in Den Haag!

Volgende stop was Teslin. Voordat je de stad in rijdt, ga je over de langste brug van de Alaska Highway. De ondergrond is van ijzeren "doorkijk" platen, dat geeft een beetje een zwabberig effect als je erover rijdt, heel apart.

Even wat drinken en door naar de volgende bezienswaardigheid: Swan Lake. We konden tot aan het water komen en zagen daar weer kruiend ijs, een prachtig gezicht.

Het was wel warm, zeker 25 graden, en we hoorden steeds stukjes ijs afbrokkelen en in het water vallen.

Toen dachten wij onze camping voor deze nacht op te zoeken, die was op zich snel gevonden, maar hij was akelig leeg en alles was dicht! Kort na ons arriveerde er nog een Amerikaans echtpaar, dat we al vaker tegen waren gekomen. We hebben overlegd: zullen we hier gewoon met zijn vieren gaan staan en als er iemand komt, vragen wat we moeten betalen. Het was een heerlijke plek, tussen de bomen. Uiteindelijk is Herman naar de rivier gelopen waar iemand stond te vissen. Die wist hem te vertellen, dat deze camping al zeker een jaar dicht was!!! En dat terwijl alle vlaggen hingen te wapperen en hij ook nog vermeld stond op ons blaadje!!

Uiteindelijk hebben wij besloten door te rijden naar Whitehorse, nog 125 km, de anderen zijn een stukje terug gereden naar een andere camping. Dat was voor ons toch wel de mop van de dag!!!! We konden er gelukkig hartelijk om lachen!

Nu zitten we dus al in Whitehorse op een mooie camping net buiten de stad. We zullen waarschijnlijk tot donderdag of vrijdag hier blijven. Er is best veel te zien en te doen. Morgen zetten we geen wekker en gaan we op ons gemak de stad en de activiteiten hier verkennen.

We zaten net lekker buiten toen er een Amerikaan langs liep die een opmerking maakte over ons vuurtje. Ik antwoordde hem en dat hebben we geweten: hij kwam er gezellig bij staan en heeft bijna een half uur aan één stuk door gekwebbeld: over sledehonden, zijn camera's, de foto die hij van de maan heeft gemaakt, zijn tweelingbroer, kinderen, katten en honden, de reis die hij aan het maken is, de 3100 foto's die hij al heeft gemaakt................. Wij hoefden nauwelijks iets te zeggen, af en toe even reageren en hoppa, daar ging hij weer verder over een ander onderwerp.... Gezellige man!

Inmiddels zijn we maar naar binnen gegaan, want de Yukonese muggen zijn groot, met velen en zeer vraatzuchtig. En het lijkt wel dat ze steeds venijniger worden naar mate het donkerder wordt. As ze zelfs aan Herman beginnen, is het wel heel erg!

Zo meteen weer ons bed opmaken en dan heerlijk slapen!

25 mei, Nugget City Rv Park

Gisterenavond hebben we nog een wandeling naar de Liard Hotsprings gemaakt. Iedereen, die wij er over hebben gesproken, was er heel enthousiast over, maar eerlijk gezegd viel het ons een beetje tegen. Je loopt door een, volgens de boekjes, soort van subtropisch gebeuren, met prachtige bloemen  (OK, daar was het misschien nog te vroeg voor), en hebt een heel bijzondere ervaring..... Er lagen vooral veel omgevallen berken, sommige wel met mos begroeid en het zag er allemaal vrij rommelig uit. We hadden geen puf om het warme, naar zwavel ruikende, water in te duiken, want we hadden het van ons zelf al warm genoeg.

Bovenaan het wandelpad is er wel een hangende tuin waar het water van de Springs overheen vloeit. Op zich wel mooi. Maar goed, we hebben het gezien.

Vandaag gaan we zoals gebruikelijk om een uur of half 10 weer op weg naar de volgende etappe.

Vrij snel rijden we langs een enorm gebied waar duidelijk bosbranden zijn geweest. Het ziet er vreselijk uit en het duurt zeker 25 kilometer voor we er eindelijk voorbij zijn. Het gebied waar we nu doorheen rijden, heeft weliswaar veel meren en meertjes en een aantal rivier(en)(tjes), maar er om heen is het kurkdroog. We zien ook veel borden waarop staat, dat bosbranden gemeld moeten worden. 

Verder is het een mooie slingerende weg met fraaie uitzichten. 

 In Watson City stoppen even voor een happie en een drankje bij Kathy's Kitchen, een populaire zaak, want het zit er vol en de dame loopt zich de benen uit het lijf. Maar ze is vrolijk en supervriendelijk. De porties zijn, zoals overal, ruim bemeten en lekker.

Daarna bekijken we in het Northern Lights Centre een filmpje over de Northern Lights, een indrukwekkend schouwspel. Jammer genoeg zitten we daarvoor niet in de juiste tijd van het jaar!

Nog even stukje door het Signpost Forest lopen op zoek naar Nederlandse borden, en ja hoor, we zien Soesterberg en Zwollen erbij hangen. Toch wel grappig!

Na de boodschappen rijden we door en komen onze eerste Grizzly's tegen. Ze lijken ons nog vrij jong, misschien 2 of 3 jaar.

Daarna rijden we door naar Nugget City voor onze overnachtingsplaats. Het blijkt een grote camping te zijn met ruime plaatsen en het mooiste en schoonste sanitair, dat we tot nu toe hebben gezien. Alleen is 2,5 minuten water voor 1 dollar wel heel snel om, gelukkig waren we al gewaarschuwd meer dollars per douchebeurt mee te nemen. We draaien nog twee wassen en besluiten daarna bij het "Wolf it Down" restaurant bij de camping te gaan eten. We kiezen allebei Fish and Chips en het smaakt weer prima. Als de kok hoort, dat we Nederlanders zijn, roept hij,  dat we vast wiet gaan roken als we terug zijn op de camping...... Nederlanders hebben blijkbaar toch wel een naam.... Maar hij meent het niet zo serieus en we lachen er maar om!

Terug bij de camper maken we het ons gemakkelijk in de camper. Het is weliswaar nog lekker weer, maar er zwermen veel, zeer hongerige muggen rond.... 

Morgen rijden we over een stuk van de Highway waar vrij veel te zien is, met plaatsen om te stoppen, dus we houden het om 23.00 uur voor gezien en duiken ons bed in.

24 mei, Liard River Hotsprings

Vandaag was toch wel een gedenkwaardige dag. We hoopten al de hele tijd, dat we het "grote wild" zouden zien, en hoorden ook van iedereen, dat er zoveel wild op en langs de weg zou zitten, maar zien.....ho maar.

Maar vandaag begonnen met een mooie Kariboe langs de kant van de weg, een exemplaar met een mooi gewei. Hij knabbelde ook rustig door toen wij stopten, zodat we hem goed konden bewonderen en fotograferen.

 

Een stukje verderop bighorn sheep, die "heerlijk" aan het asfalt aan het knabbelen waren. Het schijnt, dat ze mineralen uit de steentjes likken. 

Het grootste exemplaar had prachtige gekrulde horens, de kleintjes waren gewoon heel leuk om te zien. Het grappige is, dat ze zich helemaal niets aan trekken van auto's die stoppen, ze kijken even open gaan dan verder met wat ze net aan het doen zijn.

Verder hebben we bizons gezien, eerst één, daarna een hele kudde met kleintjes, die heerlijk lagen te luieren in het gras of liepen te grazen. Het is wel heel fascinerend die beesten zo "in het echt te zien".

Verder hebben we ook nog een beer gezien. Het was wel duidelijk dat deze, ondanks waarschuwingen om het niet te doen, gevoerd is. Hij kwam direct naar de auto gelopen, snel het raampje dicht, en keek. Verwachtingsvol omhoog. Eigenlijk ook wel triest, want als de beren al te tam naar mensen toe worden, moeten ze vaak afgeschoten worden.

Verder was het weer mooie rit, we hebben weer mooie meren gezien.

Het eerste grote meer was Summit Lake, het hoogste punt van dit deel van de Highway.

.

 Muncho Lake was ook fantastisch om te zien. Het is één van de grootste gletsjermeren van Canada en het was ook grotendeels nog bevroren. Dit gaf vooral aan de oever mooie ijssculpturen.

Ook hadden we op een gegeven moment weer zicht op de besneeuwde toppen van de Northern Rockies, prachtig gewoon.

Verder, als jullie nog een origineel idee willen om jullie plafond aan te kleden: hang het vol met petjes...

We zouden zo de hele blog vol met foto's kunnen plakken. We zien zoveel mooie dingen onderweg, we zitten helemaal stampvol met indrukken.

We hadden een camping uitgezocht, waar we nog een was konden draaien, maar...... Het had 's nachts gevroren en ze hadden waterschade, dus niets werkte:-(..... Morgen beter hopelijk. 

Het weer was wel fantastisch, zonnig en warm. Op de camping heeft Herman gepoogd een vuurtje te maken, maar het wilde niet echt lukken, het hout was nog iets vochtig.

Het was trouwens de eerste camping waar de dame van de office uitgesproken onvriendelijk was. Verder hebben alleen nog maar vriendelijke en behulpzame mensen ontmoet!

23 mei, Testa River RV Park

Vanochtend hebben we besloten een grotere rit te maken dan gepland. Tot voorbij Fort Nelson, zo'n 490 km. De weg erheen is mooi, maar er zijn niet veel dingen om bij af te slaan, dus kunnen we lekker door rijden. De dag begon weer grijs en koud, maar al snel werden de wolken dunner en kwam de zon door. Uiteindelijk hadden we een strakblauwe lucht en was het een heerlijke temperatuur.

De Highway werd ook al snel mooier, met prachtige vergezichten en hier en daar zicht op de Northern Rockies, die nog wel dik in de wolken zaten.

We gingen ook aardig op en neer, zagen in de hogere gebieden nog sneeuw liggen, in de lagere gebieden gras en struiken, nog zonder blad, met rode stengels/takjes.

Op het hoogste punt was het 1150 meter, het laagste punt 450 meter. 

De Highway rijdt hier heel prettig, het is zeer rustig, af en toe een tegenligger, of een Canadees die ons inhaalt. Veel rechte stukken weg, die zich eindeloos lijken voort te zetten.

In Sasquatch Crossing zijn we even gestopt voor een kopje koffie. We kwamen vrij snel in gesprek met een Duits stel dat hier al 5 jaar woont en bevoorrading naar Whitehorse doet, met een enorme vrachtwagen. Zij vertelden ons, dat er veel beren en bizons, met jong, op de weg te zien waren, en ook dat de route vanaf hier nog veel mooier zou worden.

Je komt hier sowieso vrij snel met mensen in gesprek. De Canadezen willen meestal weten waar je vandaan  komt en waar je heen gaat, wat je al hebt gezien en natuurlijk hoe je Canada vindt.

In Fort zijn Nelson zijn we nog even gestopt voor koffie en een broodje, en hebben toen besloten nog 120 km verder te rijden naar Testa River en daar te overnachten. 

Op het einde van dat stuk kwamen we nog bij een paar prachtige uitzichtpunten, waar we heerlijk hebben staan genieten van de prachtige omgeving en het mooie weer. 

We hebben vandaag ook onze eerste beren gezien. We hadden al van een aantal mensen gehoord, dat er zoveel wild te zien was langs de wegen, maar wij hadden de beren en bizons blijkbaar steeds gemist!!

De eerste twee beren waren we al bijna voorbij toen we ze zagen, maar derde stak op zijn dooie gemakje de weg over, zo'n 20 meter voor ons!!

Vrij snel daarna waren we op de camping, snel de electra aangesloten en een vuurtje gemaakt. We hebben weer een prachtig plekje, tussen de bomen.

De berken die hier staan hebben nog helemaal geen blaadjes, je ziet alleen nog maar de knopjes zitten!!

Morgen hebben we een korte rit voor de boeg, zo'n 190 km naar Liard River Hotsprings. Daar willen ons wel even in onderdompelen! De camping zit er vlak bij, dus dat is wel makkelijk.